هر آنکه امید بست , کسی جای خدایش

هر آنکه امید بست , کسی جای خدایش
یا عشقی بورزید به کسی غیرِ خدایش

هیچ عایدی نیست عایدِ او گرچه بظاهر
دریافت کند نامه ای با صدها فدایش

در طول زی هر کسی در وادی دنیا
قطعا به وفور یافت کنی روزیکه جانش

جان بوده کسانیکه کنون نیست سراغی
آوازه ی دل دادگی کُو نام و نشانش

در قافله ی عمر که گذر گشت چو نوری
هیچ دُری نماد در صدفش گوئی نهانَش

هر گوهری جز گوهر یزدانی فنا رفت
بَس کن به گوهریابیِ دنیا کُو نشانش

صد بار شنیدم که یکی وقت مناجات
مشغولِ دعایی که نبود واجدِ کامش

هر آنی به آنی شوی محکومیِ دنیا
کیِ لایقی گوهر شوی بی درکِ کلامش

مستانی که مستانگی دارند زِ میِ ناب
مجنونِ جنون اند نه مجنونِ سلامش

بی دُر صدفی دیدی مباش درگیرِ گوهر
گوهر هدف اَستا نه صدف کامی کامش

حافظ به کدامین نفسی بستی نفس زا
جز جانِ گوهر جان دهی بینی تو زیانش
حافظ کریمی