کیست دمِ هر دمی جز دمِ زیبایِ عشق

کیست دمِ هر دمی جز دمِ زیبایِ عشق
عاشقِ مجنون چسان هم دمِ دانا سِزَد
جامه ی زیبای گل گرچه ندارد قوام
سحرِ دل انگیزِ او بوی رسانا سِزَد
دل که به ظاهر بُوَد خانهِ پمپاژ خون
تنگی دل بهرِ چیست آیت ِ سانا سِزَد
موسا عصایش فِکند اژدری آمد پدید
چوپ جَمود را که شد غیرِ همانا سِزَد
آتش نمرود چرا گشت گلستانِ سرد
فصل زمستان مگر غیرِ بورانا سِزَد
در کفِ دریا مگر طاقتِ رَه رفتن است
چیست دلیلش نشد فرعونی مانا سِزَد
کلِ نظام جهان نظم منظم رواست
آدم خاطی چه شد ناظم برنا سِزَد
گفت مرادم تویی بوالبشر خیره سر
عهد فراموش نمود چیست توانا سِزَد
عسیا اگر زاده شد بی پدر از مادرش
والدِ آدم که بود قدرت دانا سِزَد
نیک نگر حافظا اولین عاشق خداست
صد گذرد از خطا نیست که جانا سِزَد

حافظ کریمی

الله اکبر که باهزار جلوه آمدی

الله اکبر که باهزار جلوه آمدی

درنقش درویش تاسلطان آمدی

ازمشرق زرد تامغرب سرخ

چهارفصل راچون بهار آمدی

ازنقطه ی آفرینش آدم بودی

گمانم بود چرا دیر آمدی

آواره ی دشت دل بودم

ازتربت جان بیقرار آمدی

مبارک باد برآزاد اکنون

که چون نگاری ممتازآمدی
حافظ کریمی

سرایِ گیتی ندارد توانِ شرحِ فراق

سرایِ گیتی ندارد توانِ شرحِ فراق
چگونه شرح دهم تو را زِ حالِ فراق

تمامِ مدت عمرم گذشت امیدِ وصال
گذر نمود و نیامد حذر جدالِ فراق

امیدِ وصلِ دلانگیز چسان سَرای دلم
گذر گذشت و نیامد افولِ فصلِ فراق

به شوق وصلت گلها پرنده مشتاق بود
پرید به اوج کران ها رسید خزانِ فراق

کنون چه چاره نِمایم رِسم به وصلِ وصالِ
فتاده کاسه ی صبرم به اختیار فراق

به انتظار که باشم بَرَد به ساحل اَمن
سرورِ اهلِ فراغت رسید به غارِ فراق

اگر توانی مرا بود به ناتوانی هِجر
صلیبِ و تیغِ بُران بود کنم نثارِ فراق

شفیقِ مشفقِ حالم که بود خیالِ بهشت
قرین آتش هجر شد در اشتیاق فراق

بکوش به وصل وصالتِ نگر دلِ حافظ
نظر نمود و حذر کرد زِ قیل و قال فراق

حافظ کریمی

حس گلبرگ بلور شوقِ نگار

حس گلبرگ بلور شوقِ نگار
زایش رویشِ نور وقتِ غبار
بارشِ ابر بهار وقتِ قرار
خوانشِ تارِ سه تار وقتِ فرار
جهدِ زیبایِ یِ مور موقعِ زور
نم نمِ جایِ نَمور وقتِ سرور
پیچش موهای بور فصلِ هَدر
دیدنِ غافلِ کور نسلِ حجر
پچ پچِ پیچکِ نور بهرِ خزر
پختِن نان فطیر وقت خطر
رفتن ظلمتِ سرد صِرفِ نظر
رؤیتِ فِطرت نامرد تَبر
ناله ی طفل یتیم وقتِ ظفر
حس نافرمِ یِ بیم جای دگر
رنجشِ مادرِ پیر غرشِ نَر
لغزشِ حاکمِ سیر عرعرِ خر
پرسش از حبسی گیر دستِ شرر
سردی در گرمی تیر بارش زَر
غافل از غفلت خویش بار دگر
رتبه بندی ها به ریش جای هنر
حس گل های خزه پیرویِ خر
نقطه چین نکته سرا منفی نگر
طالب خلعت من شکلِ بشر
زردی روی چمن سبزی نگر
بارش برفِ سما بهمن تَر
همه از سوی خدایند نه دگر
حس کنی فصل بهاران بویِ گل
فائق آیی تو یقین وصلتِ گل
وقت تنگ است نرسی حجلهِ یار
بس که آشفته شدی وقتِ شکار
حافظ از دیده ی داداری نگر
ارجحند  شهدِ عسلها به شِکر
حافظ کریمی

خبر آمد نشست سنمبلِ رحمت به زمین

خبر آمد نشست سنمبلِ رحمت به زمین
باورِ قومِ زَرین است نمادِ گوهرین
پارسیان با هنر آمیخته ی  باهنرند
یُمن و نیکی طلبانند به پاکان زمین
نیک آهنگِ هما گشت خبرِ نیک همگان
دیده شد نغمه سُرای گُهرین مهدِ زَرین
طالبم از شهِ آن مرغ سعادت که دگر
غرق در خرم و آرامی زیَند اهلِ زمین
طلب از فاتح طالب که همایِ قَدَر است
طلبیدم که طلب کاری نباشد رو زمین
ما بدهکارِ قدیمیم نه طلبکار جدید
شَرَر آورده طلبکاری ، بدهکار زمین
حافظا حُسنِ فضائل که هُمایِ قَدَرَند
هبه کرد نسلِ بشر ، گوهرِ والا گُهرین

حافظ کریمی

گذر کردم ، گذر شد ره گُذر رفت

گذر کردم ، گذر شد ره گُذر رفت
گهی آسان گهی فَرّار گهی سخت
نشد دَرکم گذرها ماندنی نیست
گذر باید گذر کرد بی خطر رفت
خطر ها در کمین اَند رَه گُذرها
حذرها لازمیم جَستن رهِ سخت
کمینان در کیمینگاهان کمین اَند
درایت بر گزین آنگه نشین تخت
سَوار آسوده باشد بی خطر نیست
سَواری بر سواران کی دهد تخت
گرفتار گشتی طوفان چاره بایَد
پناهگاهی نیازیم  روزِ سرسخت
یقیناً نانجیب است چرخِ گَردون
بگردان تا نگردی گردِ دون بَخت
هزاران کردی طاعت خواستهِ نَفس
چه گرداند عایدت فکری نما بخت
تَوَهم ها یقین ، اُم الفسادند
خیالیست با خیالان تکیه بر تخت
گذر کردید عزیزان روزی این کو
نمائید یادی از حافظ ، سَفر رفت

حافظ کریمی

عُده ای در طلبِ نقل و نباتِ حَلب اند

عُده ای در طلبِ نقل و نباتِ حَلب اند
عِده ای لقمهِ نانی چو کبوتر جَلب اند
عُده ای سیر ندارند خبر از سفره ی ما
عِده ای گشنه که دنبالِ عمودِ اَدب اند
عُده ای ساز سفر کرده که ساحِل بینند
عِده ای نوبت جراحی جراح طلب اند
عُده ای فکرِ پس اندازِ دلار اَند میان
عِده ای نارسِ اجمادِ جمودِ عجب اَند
عُده ای ماهِ ژوئن منتظرند سر برسد
عِده ای نذر صیام کرده ی ماهِ رجب اند
عُده ای کاخ نشین دنبالِ قصر میگردند
عِده ای کوخ نشین چادرِ اَحمر سَلب اند
عُده ای عِده ندارند عدد بی معنی است
عِده ای عُده ندارند و عدد می طلب اَند
عُده ای طالبِ اغفالِ کثیرنَد به سخن
عِده ای قالب اَشکالِ کبیران سَبَب اند
حافظا عِده و عُده حَصَلِ فعلِ شماست
ماحَصلها حَصلِ حاصلِ محصول صَلَب اَند
حافظ کریمی

بارها دیدم و نادیده را دم دیده زدم

بارها دیدم و نادیده را دم دیده زدم
دیدم آن دیده را وانگه تبِ آلوده زدم
دیده که دیده عطا کرده دم از ایده نزد
دیده ام دیده ی او بود دَم از ایده زدم
اوجِ امواجِ عروج بود یقین دیده ی سَر
کمتر از موجِ حبابم سخن از ریشه زدم
آن چه را دیده زِ من دید نیاورد به رُخم
هیچ ندیدم دم از دیده ی نادیده زدم
آنچه را دیدم عیان بود به نفع هوسم
نفسِ اَماره سپردم دگری نامه زدم
ارجِ معراج گرفت رهبر با ریشه ی من
محوِ مَن گشتم و محبوبیتم تیشه زدم
در فراسوی زمینها که سماواتِ صفاست
خانه داشتم که مردابی کنون بیشه زدم
خلقتِ خالق خلاق که نهایت به بقاست
دیدِ دل دیدم و مجنونی خود تکیه زدم
جامهِ گوهری تن پوشِ تنم بود به خطا
تن برون کرده و با پنبه زنان چانه زدم
حافظا دیده همان بوده که دیدی به فرا
دیده را دیدم و غایت سخن از هاله زدم

حافظ کریمی