تو برای قلبِ پیچکی من

تو برای قلبِ پیچکی من
مثلِ یک پناهِ سنگی شده ای
شاعر شهر فقط میداند
که چه دیوارِ قشنگی شده ای

سحرفهامی

من ایستاده ام ولی ، زخم نشسته بر تنم

من ایستاده ام ولی ، زخم نشسته بر تنم
مثل درختِ پر ثمر ، رنج شکفته بر تنم

شادم اگرچه تاکنون به خاکِ تر نشسته ام
شکسته قامتم ولی چه خوش تبر شکسته ام

من به مسیر آسمان ، سر به فلک کشیده ام
شاخه به شاخه تا قمر، دست و سرک کشیده ام

پرنده پر کشیده از شاخه ی من به شوقِ باغ
شانه ی امنی شده ام برای هق هقِ کلاغ

پر شده ذهنِ زردم از ، پچ پچ بادِ رهگذر
خش خش برگِ سرخوشم مانده به یاد هرگذر
گرچه ربوده بادِ غم ، برگِ بلا دیده ی من
پرشده از برف شعف ، دستِ ستمدیده ی من


سحرفهامی

رَستم از بندِ سکوت ، حمله به گفتن کردم

رَستم از بندِ سکوت ، حمله به گفتن کردم
سجده بر قبله ی خود، پشت به دشمن کردم

جستم از پیله ی اوهام به بیدارِ نماز
به سحر روی به سجّاده ی گلشن کردم

دیده ام وسعتِ آزادیِ یک دشت به خواب
ناگهان قصدِ فرار از غمِ روزن کردم

پا بریدم دگر از دیارِ خاموشی ها
دل به آتش زده ام ، شوقِ شکفتن کردم

گرچه سر سوخته ام از شرر شعله ی خویش
شبِ ظلمانی خود لحظه ای روشن کردم

سحرفهامی

پروانه ی دل افتاد در تُنگِ بُلورِ غم

پروانه ی دل افتاد در تُنگِ بُلورِ غم
در فکر رهایی بود از چنگِ شرورِ غم
با کوشش و سرسختی بر شیشه که میلغزید
هر کس که نگاهش کرد پنداشت که میرقصید
او در تبِ پرواز و جَستن زِ اسارت بود
رنگین پر و بال او در تُنگِ شقاوت بود
بیچاره در آن مینا از بس که پرید آخر
بشکست پر و بالش دلخسته رمید آخر
نزدیکِ سحر وقتی پیکار شکست او را
یک کودک زیبا رو در دست گرفت او را
آهسته دوید و بُرد ؛ پروانه ی خود در دشت
با کودک امید او بر خانه ی خود برگشت
سحرفهامی

ارتش چشمان تو شهر مرا آتش کشید

ارتش چشمان تو شهر مرا آتش کشید
لشکر غم ریشه های تشنه ی تن را شکست
شاه عشق آمد به بالینم شبیخون زد به شب
خشمِ شمشیرش دل چون شیشه ی من را شکست

سحرفهامی

در سلول انفرادی تن من

در سلول انفرادی تن من
یکنفر با دهان بسته تو را فریاد زد
سالها رو به قبله ی تو نماز خواند
و تو نشنیدی
امروز صبح ،
بر امتداد بزرگترین گسل شکسته اش ایستاده بود
و ازعذابی که تو بر او نازل کردی
دو رکعت نماز وحشت خواند‌ .
سحرفهامی