بامدادان

بامدادان
زمهریر سرد پائیزی
ایازی سخت می پاشد
به روی غنچه‌ های نارس بیدار
شکوفا دشت ها، پیدا
کلاغ ها سر به بالین سرد نا پیدا
صدایی کز سکوت دشت می آید
نوای نی به دل دارد
مترسکهای دشت
خاموش
صلیبی از پر و پرواز
به چشم از دور

مِه است
و
چشم ها در تاریک روشن
ز مِه
تشویشِ جانفرسا به دل دارد
که این است آنچه می بینم
و یا
گم در توهم سالها ماهها

هوا دم کرده از باران
ولی
سرد است
به جانِ هر چکاوک
ناگفته ها لبریز از باران
ببار ای سرزمین من
که بیداد هزاران خشکیِ غمناک
را
از جان ما شویی
گون ها را به رقص آری
صلیب پر ز پر را
همچو پوپک
سر به طاق این زمان سایی


سلام ای بامدادِ خالی چنان
از
زمهریر سردِ پائیزی


سرالله_گالشی