ما که گرفتار دل و جان شدیم

ما که گرفتار دل و جان شدیم
تشنه به آغوش بیابان شدیم
دور شدیم از همه فرسنگ ها
تا به ره دوست شتابان شدیم
دارِ جهان.... مثنویِ درد بود
خانه یِ دل گرم و زمین سرد بود
بوسه یِ مهتاب به دریا زدیم..
ساحلِ خورشید ، اگر زرد بود
ناب چو یک موجِ پریشان شدیم
پادشه و یوسفِ کنعان شدیم
مستِ زلیخا و غزلهایِ دوست..
محو در اندیشه یِ باران شدیم

بهنام زمردپور