نشود باور من بی تو دلی خون نشود

نشود باور من بی تو دلی خون نشود
کلبه‌ای را بشری باشد و محزون نشود

مِهر تو جام حیاتی‌است پر از روح خدا
نشود عقل بنوشد ز تو مجنون نشود

نور زیبای رُخت را که به ماه ناز کند
بس محال است کسی دید و دگرگون نشود

گفته بودی که ز هر اشک کنیم یاد حسین(ع)
قطره از وادی این بحر که بیرون نشود

هر که در راهِ ولی چون تو به خدمت برخاست
بخدا روز اَسَف لحظه‌ای دلخون نشود

تحفه‌ای داده به تو شاه خراسان ز کرم
که برابر به کف‌اش ثروت قارون نشود

حرف حق است که حیّ ابدی اند شهدا
او که در راه خدا رفت که مدفون نشود

بود اتمام کلامم به تو ای ابراهیم
نشود باور من بی تو دلی خون نشود

علی یوسفی