آنها با سُم های کِرختشان

آنها
با سُم های کِرختشان
زمین قلب تو را
وحشیانه میکوبند
و آنگاه که دیگر
حتی
ذره ای از خاک جانت
یارای برخاستن نداشت
آهسته میروند ...
انگار که
کارشان تمام شده است
اما
ای گِلِ پالوده ی کوبیده شده یِ بی غش
تو آغاز شده ای
با تو میشود
زیباترین
تندیس یک الهه را ...
آفرید.

سحرفهامی