دل رفت و عمر رفت و روان رفت و

دل رفت و عمر رفت و روان رفت و
بعد ازین
ماییم و آهِ سرد و لبِ خشک و چشمِ تر...

سلمان_ساوجی

منم آن مست و پریشان نگاهت

منم آن
مست و پریشان نگاهت
که دلم تو و احساس تـو را
می‌خواهد...

فروغ_فرخزاد

السلام علیک یا صاحب الزمان

دارم به این نتیجه می رسم که

دارم به این نتیجه می رسم که پشت پلک هایم شهری است،
پر از خاطره های نیمه مکدر،
حرف های نزده،
پنجره های قفل شده
رازهای مگو، با مردمانی از جنس ترنج و دارچین و گل رز...
ما تن به تن خاطره ها ایم. روی هر واژه امان یک بذر از نگفته می کاریم که اگر بروید، سایه همه گیرش ره می گیرد تا صورت آفتاب.
آنوقت بیا هی بگو، چه خبر؟ اثری از تو نیست انگار مرده ای اما نمرده ای.
پشت پلکهایم جادو است. کلمات جادویی مثل تکه های ابر و باد اینجا و آنجا پراکنده اند.
هر بار که چشمهایم را می بندم، جریان ناساز، ناسازگاری های، ناموزن از مرز نور و تاریکی می خزد روی یک کدورت ممنوعه. ..
بعد ناگهان، زنان و مردانی با قامت های بلند و لباس های حریر سر می رسند،
بی خیال، ساده و خودمانی، سایه بلند کلمات را برمی دارند 

و به جایش چند تا چند تا آفتاب و تلالو نقره ای ماه و ستاره می گذارند تا خیلی هم خیالمان راحت نباشد که در خلوت آیینه ها، تنهاییم.

دارم به این نتیجه می رسم که پشت پلک هایم خاطره ها جان دارند.

زهرا اویسی

اینجا ها ؛ هستی تو مرا ؟

اینجا ها ؛ هستی تو مرا ؟
همچو یک کودک که بگیرند از او
بستنی اش را
در ظهر گرم امرداد
گریه آغاز کند
او ؛ بستنی اش را خواهد
دل وامانده من میداند
بستنی آب شده ؛ اشک سر آغاز شده
چوب آن بستنی چوبی پاک
دیر زمانی ست ؛ یادگار ست مرا ...
سعید رضا علائی

یاعلی

من و این گردش ایام که تو مال منی

من و این گردش ایام که تو مال منی
من و پروانه شدن در پی باغ و چمنی
تو مرا معنی هر جمله‌ی نیکی به خدا
تو همان عشق من و فخربه هرانجمنی
تو طلوعِ سحری، نور ز شادان دلی
ای که در فکر و خیالم چو گل نسترنی
آن چنان عاشق رویت شده ام ای گل من
که مرا نیست دگر هیچ هوس و داشتنی
در دلم عشق تو دارم تو که خود جان ودلی
ای که تو قلب من وجان و من و روح تنی
شهره ی شهر شدم در ره عشقت صنما
همچو فرهاد شدم در ره تو کوه کنی
باقرت پر شده از درد و غم و سوختنی
در دلم تو شده‌ای سخت چنین خواستنی

محمد باقر انصاری

عجبی نیست که داروغه و دارا

عجبی نیست که داروغه و دارا
شده اند یار هم و غافل و بیمار
نا دار که ندارد به خدا هیچ
داروغه و دارا بشوند گیج
دارا شده سرمست خیالات
تخریب کند آن راه کمالات
جمعی ز جماعت شده گریان
داروغه و دارا همه خندان
چون راه به بستند ره سادات
بیمار و فقیرند همه در دار مکافات

ابراهیم معززیان