تمام هستی من گشته بازجای غمت

تمام هستی من گشته بازجای غمت
تهی مباد دلم یک دم از هوای غمت

هنوز از نفس بی‌ریای صبح پُر است
فضای دهکده ی سینه روستای غمت

کجاست قبله‌ی بی‌سوی عشق تا به نیاز
نماز شِکوه گذارم به اقتدای غمت
مرا به غمخانه ی نهان خویش بخوان
در این دیار دلی نیست آشنای غمت

سراغ واحه ی دریا از آب‌ها بگرفت
دلی که بار سفر بست پا به پای غمت

شبی چو خواب به بالین من بیا و بشوی
تمام خستگی‌ام را به لای لای غمت

معصومه حیدرپور