حرف پاییز که باشد، همه دردمندند،

حرف پاییز که باشد، همه دردمندند،
پاییز به تنهایی، خود تمامیت یک اندوه انکار ناپذیر است،
گویی که دنیا نقاب سرورش را در این فصل برداشته
و
سرخ کرده های صورتش با سیلی، در بهار را بی وقفه می بارد....
و
بوی خاک باران خورده اش هر رهگذر را به دمی بس عمیق وا میدارد....

اینک غم پیراهنی تازه برتن کرده. گستاخانه نامتحمل ترین عاشقان را به بند جدایی میکشد....
مثل اینکه، باز برایمان خواب دیده است، کاش خدا،،، جایی پنهانمان میکرد....

شاید روزی امد که پاییز، پاییز نبود... جوانه
زد
سبز شد
و بی رنگ و رو بر زمین نریخت....
شاید روزی پاییز گریه هایش را پس گرفت...
نیلوفر سرتیپی