ای به دستانت درفش آشتی

ای به دستانت درفش آشتی

در کویرم بذر مستی کاشتی

قصه ای بودی به نام زندگی

هرچه زیبا بود یکجا داشتی

تا دمی ناساز بر سازت زدم

از میان ناکوک ها برداشتی

طبلِ آرامش به اقلیمم زدی

مهربانی روی هم انباشتی

شمعِ لرزانم به خاموشی رسید

پرچمی از روشنی افراشتی

واژه هایت دفتر جانم گرفت

ذره ذره همدلم پنداشتی

آنقَدَر در من دمیدی عاقبت

ریشه در دشتِ خیالم کاشتی
محمدمحسن خادم پور