نیمه شب بود و برفی که میبارید

نیمه شب بود و برفی که میبارید
دانه،دانه،آرام،آرام
اینحا بر موهای من
شاید اون سوی دنیا بر قلب تو،
برف می بارید و جانِ مرا تسخیر میکرد
تو اما،در فکرِ آفرینشِ آدم برفی
هر چه بیشتر به تو فکر می کردم
بیشتر در دستانِ گرمِ
خیالت آب می شدم
کوچک،کوچک،و کوچک تر
عاقبت،آه شدم،مثلِ بخار پشتِ پنجره
اینجا اما.روح و جانِ من
پر از خیالِ سپیدِ تو بود،

فاطمه مصطفایی