شاعرانم را تبعید

شاعرانم را تبعید
و تیمورهایم را
برای پی زدن پاهایت فرستادم
شاید که دست برداری از هجوم
به *سَرِ زِ مینِ یادِ تو پُر*

چنگیز وار یاسا نوشتم
با جوهر سیاه بر صفحه ی سیاه
«مجازاتِ دزد
نُه برابر پس دادن مالِ مسروقه»

برای تو که فُضیلِ گردنه ی دلی
أَلَمْ یَأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ....خواندم و
چشمهایم را دار زدم
با لیقه های نامرئی
تا بُراق بازگشتت نشود
برق شوقشان

اما تو بگو
نستعلیقِ نگاهت خیره در جانم!
نرفته
چگونه باز گردد؟
آزاده پورصدامی

کُمُد پر آشوب ترین مقبره ی دنیاست

کُمُد پر آشوب ترین مقبره ی دنیاست
وقتی ضجّه گاه پیرهنی می شود
در حسرت بوسیدن تنی
در حال پوسیدن
تنی که رفته
و چوبی که لباسش
داری ست برای بازمانده ای
که هیچ از او نمانده

آزاده پورصدامی