مردمی باش که این عمرِ جِهان می‌گذرد

مردمی باش که این عمرِ جِهان می‌گذرد
همچو برق از پس رعدی، جَهان می‌گذرد

قدر این لحظه که در آن نفسی می‌آید
تو بدان چون نگری عمرِ گران می‌گذرد

همه جا دست بگیر زانکه نپاید عمرت
زندگی همچو نسیمی‌ست روان می‌گذرد


چو بکاری تو در این خاکِ زمین بذری را
عاقبت کرده‌ی تو، بر تو همان می‌گذرد

طلب مهر تو از  تلخی پیمانه توست
همه شب سخت برین نیمه‌ی جان می‌گذرد

مهربان باش و وفادار که دنیا فانیست
وقت خود را تو بدان قدر، زمان می‌گذرد

بهروزکمائی