آدمیت صحبتش عطّار ماست

آدمیت صحبتش عطّار ماست
آدمیت صورتش نجّار ماست
چون بشر در آدمیت، بنده گشت
هر کسی از سوی جان،جنبنده گشت
دل به گل بند، تا کلام دل رود
غم بدر کن، دل به شادی گل شود
لطف جان، گر گرم هر مجلس شود
ریش بر خویش جامه هر کس شود

آدمیت، چون همه آدم به آدم را نمود
پس به خاک آن، جهان چند زو غنود
صدق گفتار، چون همه را این بناست
بر سرش این روی دل، خاکش بجاست
سنت این دست گرفتن،پای را جهدی بُوَد
آدمیت هم به نامش، دست را عهدی بُوَد
هر کلام بر وصف آدم، آدمیت تازه گشت
هر زبان صافی بگوید صادق غمازه گشت

ابراهیم اسماعیلی