نشسته چشم سیاهت به روی سنگ سیاه

نشسته چشم سیاهت به روی سنگ سیاه
نگاه می‌کنی و آب می‌شوم ناگاه
تمام زندگیم بی تو حجمی از درد است
میان خاطره‌هایی که گاه یا بی‌گاه
سرک می‌کشد از کوچه‌های مبهم ذهن
چنان که کودکیت شاد مانده بر درگاه
به روی روی سفیدت نشست خاک سیاه
سیاه گشت همه روزگار من چون آه
فهیمه اعظم