بسیار صواب‌َست وُ ثواب‌َست گناهت!

بسیار صواب‌َست وُ ثواب‌َست گناهت!
هربار دلی برده دلِ ولوله خواهت!

لبخند بزن , بر لبِ من زلزله آید
ویرانگرِ بنیانِ دلم چشمِ سیاهت

ایوان شده ای شانه زنی مویِ پریشان !
خورشید طرفدارِ طلائی یِ پگاهت

دلدار تو غمگین بشوی سیل روان ست
از گوشه یِ چشمِ نگرانم به نگاهت

بر دفعِ شهابِ حسدِ این شبِ تاریک
ناس وُ فلقِ باد شده هاله یِ ماهت

هربار که دنیا قفسی گشت برایم
برشانه زدی آی پسر سرد شد آهت ؟

وقتی که مِه آلود شود جاده یِ دیدار؟
با شعله یِ عشقم بشوم مشعلِ راهت

مشکوکِ وفایت نشود عقل عزیزم!
ای قدرِ مُسلّم دلِ من پشت و پناهت

شِکّر شِکنت نوک زده بر ساقه یِ سبزی
بر نیشکر وُ شربتِ شیرینِ گیاهت

این عشق به پایان نرسد شاعرَکی گفت
شمشیرِ قلم در کف وُ سربازِ سپاهت

میثم علی یزدی