تو را گفتم که عشق آدمیزاد

تو را گفتم که عشق آدمیزاد
یه روزی هست و روزی می‌شود باد
تو را گفتم حذر کن از دو رنگی
ولی افسوس کردی هی زرنگی
کدامین علم را در سینه داری
که شکایتی دیرینه داری
به فریاد دلت هرگز رسیدی؟
گهی صیادی و روزی چو صیدی
بهوش این زندگی بر موی بند است
زمانی گریه و گاهی به خندست
کدامین عشق و شور آمد به کارت
همه شد آه و واویلا و زارت
به رفتن از جهان اندیشه کردی؟
چرا در خاک سستت ریشه کردی؟
به جدیت تماشا کن خودت را
بپرور در خودت هم گوهرت را

حسن شریفی