بیایم بهرِ من در می گشایی

بیایم بهرِ من در می گشایی
به آن خلوتگهِ خاصِ خدایی؟
مرا رَه می دهی به کُنجِ خانه
به آن آغوشِ گرم و آشیانه؟
اجازت می دهی بوسه نشانم
به رویِ گونه ی آن مهربانم؟
سرم را میگذاری بر تنِ خویش
و یا بر رویِ قدسِ دامنِ خویش؟
چو شیرین میشوی و دلبرِ من
و من فرهاد و تو، تاجِ سرِ من؟
دلم را میکنی چون لانه ی خود
و انگشتم بسانِ شانه ی خود؟
برایم شعری از دل می سُرایی
زِ تنهایی و از دردِ جدایی؟
اگر این سان شوی حتماً می آیم
درِ قلبم به عشقت می گشایم

امیر ابراهیم مقصودی فرد