من از ایل و تبار غربت دستان بارانم

من از ایل و تبار غربت دستان بارانم
عروس حجله های پرپر شب زنده دارانم..
گلو تر میکنم با گریه های بی حساب خود
حباب خستگی را میکشم پشت نقاب خود..
هم آواز پرستوها، غریبانه تر از هجرت
تنم افتاده در دام قفس های پر از نفرت..
درون شهر بی پیکر من از تکرار سنکوبم
جنون تلخ ساعت را سر دیوار میکوبم..
کنار دشت آلوده ، کمانِ خورده بر سنگم
دلِ سربازِ ترسیده میانِ آتش جنگم..
وداعِ سردِ آلاله ، سکوتِ ارغوانم من
حریقِ چشمِ غمگینِ گلِ یاسِ جوانم من..
نمی‌فهمد کسی ما را ، غروبِ قلبِ تنها را
که در اجبار می‌نوشد غمِ ناگفتنی ها را...

فرزانه فرحزاد