دل از شوق تو پر گیرد، جهان از عشق گل‌باران

دل از شوق تو پر گیرد، جهان از عشق گل‌باران
تو را می‌خواند این دل، چون نسیمی نرم در بوستان

نگاهت مثل یک چشمه، زلال و روشنی‌بخش است
صدایت نغمه‌ای جاوید، به گوش خسته از طوفان

زمین با مهر تو سبز است، زمان از عشقت آکنده
تو روشنگرتر از خورشید، امیدی در دل انسان

تو را ماه از شب می‌خواند، تو را دریا نفس خواهد
جهان در حسرت رویت، به هر سو می‌رود حیران

بخوان فاضل ز این حکمت، که عشق تو همان باران
که می‌روید به هر دل، گل، به یاد مهر جاویدان

ابوفاضل اکبری