همه آباد نشینان زخرابی ترسند

همه آباد نشینان زخرابی ترسند
من خرابت شدم و دم به دم آباد ترم
با نوای غم تو ، در دو جهان شادترم
می زنم جام از آن باده و دلشاد ترم
اشک چشمم شده آئینه داغ بصرم
با خیالت به شب بی سحرم می گذرم
دل به زلفت گره افتاده و آرام ندارد
می تپد سینه ام از شوق ، چو مرغ سحرم
من به شوق آمدم ، تا که بگویم نظرم
وآله ام من ، که در شور غمت شعله ورم

علی حسن پور