به بلوار سعادت چون رسیدم،

به بلوار سعادت چون رسیدم، گلی زیبا همچون تو چیدم
بسی دوست داشت ما را خداوند، که زیبا رویت را هم بدیدم
به وقت زندگانی این نسیب شد، بلیط دیدنت را من خریدم
برگ آخر هم چون که افتد، آرزو نیست، چون تو را...... باری بدیدم

محمد بنیادی

من همان دیوانه ام، دیوانه‌ی لبخندِ تو

من همان دیوانه ام، دیوانه‌ی لبخندِ تو
قصدِ هوشیاری ندارم، دل‌برِ نازم بخند..

حسن کریم‌زاده اردکانی

السلام علیک یا صاحب الزمان

خنده‌هایت می‌برد عقل از سرِ هوشیارها

خنده‌هایت می‌برد عقل از سرِ هوشیارها
قصدِ ویرانی اگر داری بر این دنیا بخند..
حسن کریم‌زاده اردکانی

شده پاییز و غم کوچه همان است که بود

شده پاییز و غم کوچه همان است که بود
تاب آورده دلم ماتم هجران و چه سود
شده پاییز و هنوز حال دلم آشوب است
بی من اما روزگارش به گمانم خوب است

مرضیه دوکانه ای

گوییا گشته رها عالم و عصیان میکرد

گوییا گشته رها عالم و عصیان میکرد
جهل درنقطه جوشی که غلیان میکرد
غافلانه به مدار عبثی میچرخید
بشر از فطرت خود دور چه طغیان میکرد
کو رهاننده ی دنیا ازاین بدبختی
که زمین خسته تروتشنه تر ازهروقتی
مرگ در گوش زمین یکسره نجوا میکرد
گور آغوش خودش را به گل وامیکرد
پرده ی یأس جهان بی خبراز حادثه ای
که خدا داشت به مکه مهیا میکرد
دردها کوه بلندی که برآن دامنه نیست
چاره درد بجز کودکی ازآمنه نیست
کاخها لحظه ی نازل شدنش میلرزید
آن همه رنج به این آمدنش می ارزید
رحمت واسعه ی ذات خداوندی بود
مِهر ها بود که در هر سخنش میورزید
نیست هرگز  بشری آمده ازاو بهتر
یاکه هرگز ننوشتند از او کاملتر
علی امیرزاده

گفتی: جنگل

گفتی: جنگل
از بستگی ی صدایت به صید ماهی ها
در گودی ی دستانم
دریا را نگه داشتم به لمس.
یک نفس با چهره های سکوت از خوشحالی
به فصل های رودخانه ای ریختم
در پروانه گی.

گفتی: جنگل
فروریز نسیم صبحگاهی
در انتظار دشتی به اندک باران.
و من تابستان گیسوان
بر پاره ای از خورشید رویایی
چنان هوایی تازه از سفر.
به سبز سبز تاکستان درون
به دمادم تو شدن
کشیده شدم.

گفتی: جنگل
سهم شمعدانی ها شدم به ایوان
و از لادن ها
سارها
دلم گذشت به آفتاب
رقصان و پریده رنگ
گل بنفشه ی اضطراب
ریخته ام
در جام شعر

گفتی: جنگل
جوانه شد
چکه چکه آفتاب
از دریچه ی صبح.
به پناه آخرین لحظه
زیباتر
پیش آمدی تا روزنه ها
تا دستی که به نور خواهم داد

مرضیه رشیدپور

ای ساربان اُطراق نه پر شورِ زین جـــا رفتنم

ای ساربان اُطراق نه پر شورِ زین جـــا رفتنم
اوراق کن زنگوله را تا زنگ زنم من بـــــا تَنَــــم
پس ساق کن پای شتر تا در دلم من دَف زنـــم
پر چاق کن داد از گلو صورِ گَهِ محشـــر منـــم
رضا اسمائی