بوی تو مُشک است و رویت آبرو

بوی تو مُشک است و رویت آبرو
آبرو را از تو دادند آب‌ِ رو

از تراش قامتت نخجیرگر
شد خودش نخجیرِ و آمد سوی بو

ناز رویت، دست را بی‌کار کرد
هر که شد سوی دو چشمت، غرق او

برده‌اند از دلبری‌هایت همه
بس تماشاها کنار گفت‌و‌گو

حرف چشمان تو چون بر صحن شد
روی خود را در نقاب آورد، قو
اعظم کریمی