دوش دیدم بلبلی شانه زنان زلف پریشان مرا

دوش دیدم بلبلی شانه زنان زلف پریشان مرا
ساقی از ره رسید و انگاشت دیده حیران مرا
یکی آمد که هم دل بود و هم پای سفر بود
آمدی جانا بِکَندی از دلم پای رفیقان مرا
بلبلم زلف مرا شانه چو مژگان به رهی
رهیده زلف پریشان خویش و ساخته آشیان مرا
اگر کنار چشمه ای غزلخوان شود بلبل
به هیبت ساقی آرام شود رود خروشان مرا
بخوان ای بلبل عاشق بناز این بزم ساقی را
که ساقی در هواداری از رَه به در کرده رقیبان مرا
ساقی بیار جام می تا که بنوشد بلبلم
نازنینا به جای جرعه ای قدح و جام بنوشان مرا
بلبلم ناله ای داد تا عرش خدا رفت صدایش
کز صدایش همه عالم نازل کنند قدسیان مرا
بلبل غزلی گفت که بیتش همه احساس
فرشیان در آینه بینند احساس درخشان مرا
بزمگاهی که فردوس برین جایگاه بلبل بود
ببین اوست غریبی که آشنا بود غریبان مرا
بلبلت چنان زلف پریشان شانه میزند به عشق
گویی غریب مجنون شدو ساقیست لیلیلان مرا

مهندس امین تقوی