در تنهایی‌ ی سپیده‌ دم کسی‌ ست

در تنهایی‌ ی سپیده‌ دم کسی‌ ست
که می‌ آویزمش از ماه
با حجمی از اندوه و
دستی از جانب آب
تا قطره قطره ببارد از چشم آسمان
بر خواب ستاره‌ ای که غمگین‌ ست.
پیش از آن‌ که بپوسم
از رودخانه می‌ گذرم
و با صدایی که بوی تو دارد
می‌ خوانم آن پرنده را
که می‌ دود در زخم
تا مرگ را شرمگین کند.

آریا آریاپور‬