رنگ می‌بازد افق‌های ِروشنت

رنگ می‌بازد افق‌های ِروشنت
دست برمی‌داری از موج ِبودنت
وقتی می‌رسد که گمان می‌کنی
باید بایستی بجای ِرفتنت
از هر حضوری زخمی می‌شوی
حتی لمس ِنازک ِپیراهنت
در انزوای ِخود تبخیر می‌شوی
درهوای ِبی بالْ پریدنت
اینهمه سال رها بودی
یکبار هم تن دهی به تنگی ِبدنت
عشق همیشه آرام ِجان بود
شاید دلت کم دارد، التهاب ِمردنت
گاهی باید فقط کمی جابجا شوی
وقتی خورده می‌شوی، ذره ذره در ِکَفَنت ..

نیلوفر_ثانی