نماز صبح بپا دار که شب ادامه اوست

نماز صبح بپا دار که شب ادامه اوست
نگر که ماه برآید که شب بهانه اوست

هزار بادیه خوش باش تو در برابر دوست
غمت ز راه نباشد که خانه خانه اوست

بهار ملک و فلک بین رها ز نوبت شوم
دلت ز داغ برآید چو غم ترانه اوست

بدار وقت سحر گوش به قمری کوک
پرت ز دام درآید چو شب روانه اوست

غبار مرگ گذرا دان چو آنکه زاده اوست
شجر ز خواب برآید چو آن شبانه اوست

خمار ساغر نابیم وفا ز هستی دوست
سرت ز جام برآید چو آن فتانه اوست

سید علی موسوی