اقبالِ بدم بنگر،باماکه چه هاکردی

اقبالِ بدم بنگر،باماکه چه هاکردی
درگوشه ی میخانه،ماراتورهاکردی

ازدستِ توای بختم،بیمارذلیلم من
دانم که فناگردم،ظلمی توبماکردی

باجورستم جانا،آتش زده ای بردل
درقلب پریشانم،صدفتنه بپاکردی

ازظلم جفایت من،درگوشه ای
افتادم
بااین دِلِ پُرمهرم،بنگرچه جفاکردی

باآتشِ آن خشمت،درسوزگدازم من
گواین همه بد بامن،آخرتوچرا
کردی

ازرنج عذابت من،یک عمرگرفتارم
ای دشمن جان بنگر،ماراچه فنا
کردی

بس غصّه بمن دادی،افتاده ام از
پامن
بنگر توچسان مارا،دردام بلاکردی

کی یاورمن گشتی،هنگام گرفتاری
آخرتو(خزان)راهم،مانندگداکردی

علی اصغر تقی پور تمیجانی

به توسوگندکه من جزتونخواهم

به توسوگندکه من جزتونخواهم
بجهان
ندهم دل به کسی تابشود دشمنِ
جان

به دلم جز تو کسی راه ندارد صنما
چه کنم تا نشوی در همه عمرت نگران

به تو وابسته شدم من ندهم دل به کسی
که ترا می طلبد،این دلِ شیدا تو
بدان

به جهان ای مهِ من جزتوندارم که
کسی
سرِخشمت تومرا از برِ خود یارمران

به جنونم چه کشانی ز جفایت همه عمر
توندانی چه عذابی بکشم من به
نهان

به که گویم غمِ این قلبِ پریشانِ
مرا
نشودیاب به دنیاچوتودرپیرجوان

چه جوابی بدهم بردلِ دیوانه ی
من
زچه خواهی بشوم بعد تو بی نام
نشان

مَشَکَن،این دلِ مجنونِ مرادلبرمن
نظری کن صنما در سرِ پیری به

علی اصغر تقی پور تمیجانی

نکنم شکایتی من،زجفای دشمنانم

نکنم شکایتی من،زجفای دشمنانم
منِ دل شکسته نالم،زخطای دوستانم

به درونِ سینه آتش،سرِخشم آشنایان
شده شعله وربجانم،که بسوزد
استخوانم

دلِ خودبه هرکه دادم،به تمسخرم
گرفته
به کنایه هامداوم،زندآتشی بجانم

زجفایِ بیوفایان،بنگربه اشک چون
خون
که بسانِ ابر هردم،بچکدزدیدگانم

نه اُمیدآرزویی،به چه این دلم کنم
خوش
که دگر نمانده بهرم،نه دلم نه دلستانم

به جنون رسیده ام من،رهِ چاره ای
ندارم
به کجاتوان گریزم،مَنُ جسمِ ناتوانم

دلِ من زَدردپُرشد،به کجاست یک
طبیبی
که علاجِ دل نماید،دلِ صافِ مهربانم

سخنی ز شکوه کو گو،تو (خزان) ز
آشنایان
که زَآهِ آتشینت،چوبسوزداین زبانم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

چه آسان شکستی توپیمانِ مارا

چه آسان شکستی توپیمانِ مارا
گرفتی تو نا دیده آن عهد ها را

چه دانستم آخر تو هم بیوفایی
نهی زیر پایت تو روزی وفا را

توگفتی که هستی به عهدت وفا
دار
چه شد پیشه کردی تو آخر جفارا

نمودی هزاران خطاهایِ بیجا
چسان چشم پوشی نمایم خطارا

جفایی مکن گر وفایی نداری
چرا می رسانی به جانم بلا را

برو نزد هرکس که خواهی هوسباز
چو نادیده بگرفتی آخر حیا را

نبین چون بسوزم ز دردی که دارم
نخواهم رسانی تو بر من دوا را

رساندی(خزان)را تو بر بینوایی
درآغوش گیرد ز جورت فنا را

علی اصغر تقی پور تمیجانی

پانهادی رویِ عهدت بارقیبم میروی

پانهادی رویِ عهدت بارقیبم میروی
می نَهی تنهاتوماراای حبیبم میروی

گفته بودی تاابدهستی کنارم نازنین
دیدی آخر بیوفادادی فریبم میروی

مست می گشتم زدیدارت نگارروز
شب
ازتماشایت نمایی بی نصیبم میروی

آشنایی راندارم جزتودرغربت کسی
پُرجفا،دیدی دراینجامن غریبم میروی

کرده ام عادت ببینم رویِ زیبایت
مدام
بیوفادیدی ز عشقت بی شکیبم
میروی

گشته ام بیمارِآن چشمانِ زیبایت
عزیز
ای نگارامی نمایی بی طبیبم میروی

درگلستانم توبودی روزشبهانغمه
خوان
کوصفایی دربهارای عندلیبم میروی

لطف بنمابر(خزان)ای نازنین پیشم
بمان
می کشانی چون مسیحابرصلیبم
میروی

علی اصغر تقی پور تمیجانی

ای دلبرِ من کردی کجا خانه بنا

ای دلبرِ من کردی کجا خانه بنا
دل را بسَپُردی تو چرا بر رقبا

گومن چکنم بی تو الا دلبرِ من
ما را بنمودی تو رها روی جفا

من برتووفاکرده ام ای ماه شبم
آخر بشَکستی دِلِ ما را به خطا

جزمهر چه دیدی توزمن یاربگو
رفتی ننمودی تو چرا رحم بما

هرقصّه شنیدم زتومن بوده دروغ
آن عشق توهم بودهمگی ریب ریا

پیمان بگسستی ز جفایت صنما
آن عهدِ فریبنده مرا کرده فنا

هستم سرِپیمانِ خودم تابه ابد
ای مه ننمودی تو بما هیچ وفا

بس جورنمودی توبمن درهمه عمر
انداختی آخر تو (خزان) را به بلا

علی اصغر تقی پور تمیجانی

چه شبهایی به یادت تاسحربیداربودم من

چه شبهایی به یادت تاسحربیداربودم من
ولی افسوس در نزدت چه بی مقدار بودم من

توبستی عهدپیمان لیک نَنمودی وفا داری
زعشقت نازنیناروز شب بیمار بودم من

مراباغصّه هایم عاقبت کردی رها رفتی
تورفتی هرشبی تاصبح بی دلداربودم من

چرابشکسته ای پیمان خودراناگهان ای مه
ز هجرانت نگارا باتنی تبدار بودم من

توهرشب می روی درخواب نازی بیخبر هستی
چه غم درسینه پنهان گشته بی غمخواربودم من

نبودچون من دراین دنیاگلی کزروی بد بختی
که درعمرم همی بیرون ز هرگلزاربودم من

ز عشقت دلبرآخرشدم رسوا دراین عالم
ز شیدایی نگارا شهره در بازار بودم من

چرامحروم بنمودی(خزان)را بی وفا آخر
فقط مشتاق دریک لحظه ای دیدار بودم من

علی اصغر تقی پور تمیجانی

عاشقی سرگشته ام من در فنا افتاده ام

عاشقی سرگشته ام من در فنا
افتاده ام
همچنان یک قطره اشکی زیر پا
افتاده ام

چشم زیبایش مرا بایک نگه شیدا
نمود
عشوه هایش شد سبب کزدل سوا
افتاده ام

مهربانیها نمودم با دلی بشکسته ای
ازنگون بختی کنون از چشمها
افتاده ام

محرمی کو تا بگویم راز دل را نزد او
عاقبت کزدستِ دلبردر بلا افتاده ام

میدهد رنجم ز جورش بیوفا در
عاشقی
بهر عشقش عاقبت بنگر کجا
افتاده ام

موج سرگردانم ازبیدادیک نامهربان
صید طوفانم من از ساحل جدا
افتاده ام

عاشقم من عاشقان وامانده ام در
عاشقی
درد مندم گوشه ای من بی دوا
افتاده ام

میکُشدعشقش ترا آخر(خزان) در
عاشقی
چنگ یک نامهربانی بیوفاافتاده ام

علی اصغر تقی پور تمیجانی