جمعِ عشاقانِ عالم من همان شیدا ترینم

جمعِ عشاقانِ عالم من همان شیدا ترینم
بهرِ عشقت نازنینا در جهان رسوا ترینم

بروصالت جانفشانی میکنم تازنده هستم
در نبردی با رقیبان چون که بی پروا ترینم

روزِ اوّل من عزیزم با تو پیمانی که بستم
در وفا داری به عهدم بر تو بی همتا ترینم

همچو من یابی کجا ای دلربایم ناز کم کن
بینِ صدها عاشقانت همچنان اعلا ترینم

از چه رویی سرو می بالد برایم با غرورش
او نمی داند مگر تنها تو یی رعنا ترینم

از چه آخر روی گردانی زَ من تنها نگارم
من که از بهرت عزیزم در جهان یکتا ترینم

با کدامین اختری باید ترا تمثیل کردن
بینِ مه رویانِ این دنیا تو یی زیبا ترینم

از (خزان) در عمرِ خود هرگز مَبُر دل نازنینم
نیک می دانی نگارا بی تو من تنها ترینم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

تقدیر چنین است درِ میخانه بمیرم

تقدیر چنین است درِ میخانه بمیرم
از عشق تو ای دلبرِ جانانه بمیرم

راضی مشو ای ماه درخشان منِ شیدا
از هجرِ تو ای یار غریبانه بمیرم

دنبال تو گردم همه جارا به کجایی
بازآ کنارت که چو شاهانه بمیرم

درحسرتِ دیدارتو مجنون شده ام من
مگذار نگارا که چو دیوانه بمیرم

از عشق تو یکدم بَنَگر حال نزارم
مجنون شده ام گوشه ی ویرانه بمیرم

بهرم تو چو ساقی بَنَما پُر دوسه جامی
مستم بکن از باده که مستانه بمیرم

عمری شده ام چشم به راهت که بیایی
آغوش تو ای دلبرِ دردانه بمیرم

جانم به فدایت بَنَگر حالِ (خزان)را
برگرد تو ای شمع چو پروانه بمیرم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

آمدم پیشت مرا یک بوسه ای مهمان کنی

آمدم پیشت مرا یک بوسه ای مهمان کنی
ای طبیبم دردِ بی درمانِ من درمان
کنی

بی تو یک عمری لبانم مانده دوراز
خنده ای
این لبان رابارِدیگر دلبرا خندان کنی

ماکه از عشقت چنین رسوایِ عالم
گشته ایم
عشقِ خودرا دلبراازماچراپنهان کنی

بهرِ عشقت همچو من پیدانمیگرد
جهان
بامن ای دلبر چرا رفتار چون رندان
کنی

ما که ازبهرت نگارا جان فشانی می
کنیم
از چه میخواهی مراچون مرغ شب
نالان کنی

جان رساندی بر لبم تا کی صبوریها
کنم
ماهِ تابانم که تاگاهی به مااحسان
کنی

سیلِ اشکم برد باخود درمسیرش
هرچه بود
سنگدل کی یک نظر بردیده ای
گریان کنی

با(خزان)بنما مدارا ازمحبّت نازنین
تابه کی بایدتواین دیوانه رازندان
کنی

علی اصغر تقی پور تمیجانی

اشک ما را دید ناگه خنده ای مستانه کرد

اشک ما را دید ناگه خنده ای مستانه کرد
بهر ما آن بی وفا رفتارِ بی رحمانه
کرد
دلرباییها نمود تا من شَوَم شیدایِ
او
بعدِآن دلدادگیهایم مرادیوانه کرد
از برایش روز شب ما جانفشانی
کرده ایم
کرد کاری با من آخرشمع با پروانه
کرد

ما وفاکردیم به هرپیمان که با او
بسته ایم
رویِ بدعهدی مرا وابسته برمیخانه
کرد

جان فدا می کردم از بهرش نمیدانم چرا
ازجفایش بامن او کرداربی شرمانه
کرد

ماکه او را همچنان یک بُت پرستش کرده ایم
اوستم برما چرا آخرچنین خصمانه
کرد

آن که از روزِ ازل بودجایگاهش در
دلم
پس چرا رفتار با ما همچویک بیگانه کرد

ای(خزان) سنگش تودایم می زدی
برسینه ات
عاقبت دیدی تراآواره بر ویرانه کرد

علی اصغر تقی پور تمیجانی

شاخه ای ،از گُلِ گلزار به عالم نَفَروشم

شاخه ای ،از گُلِ گلزار به عالم نَفَروشم
سَیرِ در،آن بَرَد از روحِ روانم همه
هوشم

هیچ کس را نَدَهم راه به گلزار
وجودم
حفظِ آنرا همه عمرم کُنم آویزه ی
گوشم

باغبان کرده سفارش به کسی گل
نَدَهم من
داند او من نَتَوانم ز گلی چشم بَپوشم

کس نَداند که چه زیباگُلِ نازیست
به گلزار
باتماشایِ یکی گُل مَنِ دلداده خموشم

آبیاری بَنَمایم به دوچشمم همه
گُل را
تا به هروقت زِ هر گُل بتوان شهد
بنوشم

آن زمانی که دل از عشق زَنَدشعله
به جانم
هر گُل از،آتشِ آن عشق نماید که
خموشم

بهرِ هر یک گُلِ گلزار غزلها بَسَرایم
عطرِ هر یک گُلِ زیبا به وجه آردکه
بجوشم

گر (خزان) بینِ هزاران گُلِ دیگر
بَنَشیند
دل قوی دار که هر گل بکُندهمچو
سروشم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

شکوه ها دارم من از رفتار تو

بین چه ها کردی تو با من روزگار
بر مرض ها کرده ای ما را دچار

خنده هایم را ربودی کز لبم
اشک حسرت بارم اکنون بی شمار

نم نمک بردی ز جسمم قدرتم
عاقبت بنموده ای مارا تو خوار

از چه دزدیدی جوانی را ز من
کرده ای ما را ز هجرش بی قرار

رحم ننمودی تو در عمرم به من
روز شب نالم ز دستت زار زار

شکوه ها دارم من از رفتار تو
چون زمستان گشته از بهرم بهار

کو توان بر راه رفتن روی پا
روز روشن شد برایم شام تار
من ز دستت بر ، اجل بردم پناه
بین(خزان)راگوشه ای چشم انتظار

علی اصغر تقی پور

مرا بهار چه حاجت تو در کنار منی

مرا بهار چه حاجت تو در کنار منی
غمی به سینه ندارم تویی که یار
منی

اشارتی تو بفرما کنم نثارت جان
فدایِ چشم قشنگت که بی قرار
منی

بجز تو دل نَدَهم من به کس حبیب دلم
تو یی به هر دو جهان ارج،اعتبار
منی

چرابه خویش نَبالم که در جوار تو ام
میانِ این همه زیبا تویی نگارمنی

بگو که سر بگذارم به زیرپای تومن
تو یی که در همه عمرم چو راز دار
منی

درخششی بَنَما بر من ای عزیز دلم
که همچو ماهِ درخشان به شام تار
منی

چه غصّه ای بخورم من در این جهان صنما
غمی به سینه نشیند تو غمگسارِ
منی

بدان(خزان) به تو ای مه وفا کند
همه عمر
به کس دلی نَسَپارم تو افتخارمنی

علی اصغر تقی پور تمیجانی

عمربه سرآمدز نگارم خبری نیست

عمربه سرآمدز نگارم خبری نیست
ازجانب اوسوی دلم یک نظری نیست

ای بی خبر از حال نزارو دلِ تنگم
آخربه کجایی زتوجانا اثری نیست

تاکی زفراقت همه شب ناله کنم من
در ریزشِ این اشک مدامم ثمری نیست

گویا که دگر خشک شد این چشمه ی چشمم
از بخت سیاهم که دگر چشم تری نیست

گفتی نخورم حسرتِ هجرانِ ترامن
جزخوردنِ افسوس که راهی دگری نیست

یک روز اگر این سینه ی ما را بَشَکافند
بینند در آن جز غمُ خونین جگری نیست

روزم چو شبم تیره ی تاراست ز بختم
این شامِ سیه را ز چه آخر قمری نیست

ناله چه نمایی تو (خزان) همچو شباویز
دانی که دگر،این شبِ ماراسحری نیست

علی اصغر تقی پور تمیجانی