عبورید با چراغِ خاموش

عبورید با چراغِ خاموش
از سطرِ
کوچه های خوشبخت
با قدم هایی آهسته
رسید به نقطه سرِ خط
شب هایی دهشتناک
و نشست در عمق واژه ها
آنجا که وسطِ دلتنگی ماه
برای دیدارِ آفتاب
به دنبال فانوسی
در صفحه ی بعد
میزند چنگ به خاطراتش
زنی که برای تبرئه ی قلمش
حروف را مجاب
بر متنی نا معلوم
می رقصاند شعرش را
در اشتیاقی وصف‌ناپذیر

مهناز عبدی