گویند که شیطان بهشتی‌نشین بُوَد

گویند که شیطان بهشتی‌نشین بُوَد
خورشیدِ سپهرِ جمالِ یقین بُوَد

در عرش، مکان داشت به همسایگیِ نور
هر جلوه ز او، آینه در زمین بُوَد

کس گفت: چرا زشت شدی، ای نگارِ پاک؟
کز حسن تو عالم چو صبحِ نگین بُوَد.
بخندید و گفت: این جفای قلم بود
دشمن چو نگارد، رهی در کمین بُوَد.

هر قصه که از ظلم به نامم رقم زنند
زنگارِ دروغ است، اگرچه به دین بُوَد

قلم را چو در دست بداندیش می‌دهند
هر نور به تیرگیِ کفرآفرین بُوَد

فاضل، سخن از عشق بگو، جز به صدق نیست
آن دل که رها شد ز غم، خوش‌نشین بُوَد

ابوفاضل اکبری