کاش عمری را که در محراب و مسجد باختی

کاش عمری را که در محراب و مسجد باختی
در میان میکده با اهل دل می ساختی

بر سر سجّاده عمرت شد تمام امّا عجب
نفسِ ابلیس خودت را از خدا نشْناختی

از تمامِ عدلِ تو بهر خلایق این بس است
بیرق شومِ ستم را هر کجا افراختی

مثل گرگی چنگ و دندان خودش را آخته
با دغل خود را میان برّه گان انداختی

اینچنین هرگز نمانده و نمانَد روزگار
گیرم از بازیِ دوران یک زمانی تاختی
علی پیرانی شال