دردی که در این سینه نهان بود، عیان شد

دردی که در این سینه نهان بود، عیان شد
صد حیف، که آن عشق نصیب دگران شد

هر نامه شروعش و هو العشق نوشتم
آن نامه بَر پیر، برایم نگران شد

من سوخته دل بودم و او آتش جانسوز
این باغ پس از داغ تو مهمان خزان شد

هر کس که به این ورطه ی غمبار بیُفتَد
میمرد و این قتلِگَه امروز جهان شد

گفتی که نمی مانی و این حس غرورت
زیبا است ولی آخر این قصه همان شد

علی احمدپور