تنفسِ غلیظِ رویایی تلخ

تنفسِ غلیظِ رویایی تلخ
در مشامم رنگی از تنهایی می ریزد
این ضربانِ ضرب گرفته از نبود عشق
نبضم را به دیوار می ریزد

خوب‌ترین من بیا
دستت را به انحنایِ تکاپوی شب ببر
در حنجره‌ام
ماه را ببوس
با وسوسه‌ام جامی بزن
و تنم را به هوشیاریِ مزمنِ نامی بسوز
که انعکاسی از تبلورِ صراحتِ ایمان باشد

خوب‌ترین من بیا
به قدِ نداشته‌هایم در شعر
بوسه بکار
و جانم را در وضعیتِ اضطرار دلتنگی
به لبخندت پیوند بزن
که اگر زمستان تقدیر بود
بهار از چشمه‌ی تو بجوشد
به جهان..

نیلوفرثانی