ســوالم از خــودم این اســت، مســیری را که پــیمودم

ســوالم از خــودم این اســت، مســیری را که پــیمودم
هــزاران حرف حدیثــی که، سر راهم شنیــدم مــن
کــه خــوش کردم دلــم را بر سر دنــیــا
چقــدر عمرم کفــاف دارد، بمانــم مـن ز ایــنجــا تــا
زخـود باورندارم کــه نــباشـــم من ز عمــری را
ز دنیــایی که خالیســت از وجود تو و مــن، اینجا
چه حاصــل از کفــم امد، برای چنــد دهــه عــمری
که از بابــت ان بایــد، بــپردازم چنــین تابــان
ســوالم از خودم این اســت، چه دارم نامه اعــمال
نشم شــرمنده پیــش خود، که گیرم نامه در دســتان

زهرا شعبانی