قصه ای خواهم نِوِشت از سَرنِوِشت

قصه ای خواهم نِوِشت از سَرنِوِشت
چون همه رَفتَند ، عشق از سَر نوشت
یک بِرَفت و صَد بِجایَش شُد پَدید
صَد بِماند و یک نَشُد از صَد نصیب
چونکه  میرَقصَد قلم  در دستِ من
حرفِ دِل بیرون شَوَد از جان و تَن
حرفِ دل بیهوده شُد،چون دل نبود
دل نَباشَد ، حَرفِ بیهوده  چه سود؟
خوابِ من یک لَحظه از بیداری است
خَنده ام عَکسیست ، پُشتش زاری است
خاک ، خَسته  از  حُجومِ  لاله ها
گوش ها  کر   از   صِدایِ   ناله ها
خَنده  گُم  شُد  پُشتِ  اَندوهی  مُدام
چَشم هایِ     باز    و    اَفکارِ    نیام
سودِ  این  زیباکده  بَر ما چه بود؟
باختَم ؟   اِی وای تَقصیرِ   که   بود
اَشک کردم سُرمه ی چَشمانِ خود
حَبس کردَم  دیده  دَر  زِندانِ  خود
عشق وَرزیدم به بحرِ کائنات
روزها شُد کیش ، شَب ها ماتِ مات

شبیرموسوی