شده مویم سپید اما همان روی سیه دارم

شده مویم سپید اما همان روی سیه دارم
برفت عمر و به دوشم کوله‌باری از گنه دارم
به لب، ذکر و به سر غوغای سربازی و جانبازی
شگفتا غرق در مرداب قصد طیّ ره دارم
الهی ای رجاء دیده و قلب گنه‌بارم
در این ویرانه جز تو، از که امید نگه دارم؟
شدم آن سیزده کز خود بریدم، می بده ساقی
که در میخانه‌ی دل، ماه شام سیزده دارم
شب تاریکم اما تا سحرگه راه پیمایم
ز شوق یار تا بر لب دعای گاه‌گه دارم

میثم داماد خراسانی