ازمنی چون من نمانده جزدهانی دوخته

ازمنی چون من نمانده جزدهانی دوخته
ظاهرم آرام‌تر شد باطنم هم کوفته
من به فکر راههای تازه عاشق شدن
توبفکر کینه های پشت هم اندوخته
شعله افتاده ست درجان غزل‌های من و
بیت هایم بیشتر از هر زمانی سوخته
پیشتر بود از نهادم دودکی رو به هوا
آتشِ درزیر خاکستر چرا افروخته
گاه گاهی کودکی سربه هوا وبدقلق
میشوم اما نه با ذاتی که بد آموخته
من به خویشم مبتلا یا آنکه درگیر توام
این سوال بی جوابی که مرا آشوفته


علی امیرزاده