در کنار کوه دلم،

در کنار کوه دلم،
با صدایی که از ققنوس زمان زیباتر بود،
یک گل پاک تر از آب زلال
آهسته گفت:
آیا این سفره سبز، مال شماست!
آمده ام ...
تا یک امانت ز خدا را پس دهم.
بی آنکه،
لحظه ای از قرن بگذرد،
در سبزی باغچه کوچک دنیا گم شد.
و من ماندم و یک پنجره از هیاهوی زمان
تا بگویم...
قصه عارف کوچک را
به همان کس که به من می سپردش...

نسرین طهماسبی فرد