از توبه های هرشبه خسته‌ام

از توبه های هرشبه خسته‌ام
از فکرهای ممتد منتهی به تو خسته‌ام
از این من خراب به ظاهر بدون نقض
از روزگار پر از درد ساکت خود خسته‌ام
بی این که بخواهم ادامه را
از این مسیر ادامه دار خسته‌ام
از این که صرف نکردم عمرم را به جست‌و جوی یار
از این بی کسی مزمن خسته‌ام
روحی ملتمس در جسمی ناتوان
از این تناقض بدون راه حل خسته‌ام
عمری در انتظار فردایی مملوع از قرار
از این بی‌قراری پر امید خسته‌ام
تمام عمر دستانم سرد بود بدون تو
از تویی که دست در دست من نگذاشتی، خسته‌ام
خسته‌ام اما هنوز چراغ امید در دلم روشن است
از این خستگی ناپذیری قلب بی‌قرار خسته‌ام
مهدی نصرت آبادی