حیف است که من دور تو پروانه نباشم

حیف است که من دور تو پروانه نباشم
تو صاحب این خانه و من خانه نباشم

آشفتگی موی تو آتش به دل انداخت
حیف است به تابِ گره اش شانه نباشم

با گوشه ی چشمی دل من گوشه نشین شد
من با خم ابروی تو بیگانه نباشم

ای نابترین شکل خیالات شباهنگ
بی یاد تو ای نازک ِ دردانه، نباشم

من غرق نگاهت شده ام چشم تو دریاست
بگذار در این منظره افسانه نباشم

ای شعر ببار از غزل آرام ترم کن
بی عشق در این گستره فرزانه نباشم

با این همه لطفی که فقط در کنف توست
اصلا نشود عاشق و دیوانه نباشم
علیرضا حضرتی عینی